Normaal gesproken ga je als fotograaf voor alles mooi en alles goed. Commercieel werk moet professioneel zijn, vrij werk creatief, portretten flatterend en natuurfoto's natuurgetrouw. Maar er zijn ook van die onderwerpen die fotografisch misschien helemaal niet zo interessant zijn, maar die je toch vast moet leggen.

Het begon voor mij allemaal met roofvogels. Ik zat nog op de Fotovakschool toen ik een mailtje stuurde naar de eerste valkenier die ik tegen kwam op internet. Of ik eens mocht langskomen om zijn vogels of een demonstratie te fotograferen. Ik rekende nergens op want hij zou deze vraag ongetwijfeld dagelijks krijgen, maar tot mijn verbazing vond hij het goed.

Wederom een onderwerp waar ik regelmatig vragen over krijg van cursisten; urbexfotografie. Oftewel, het fotograferen van verlaten (en vaak vervallen) panden. Vooropgesteld, ik ben géén urbexfotograaf en heb dus ook geen adressen of contacten; daar kan ik je niet aan helpen. Maar ik kan je wel een aantal algemene tips geven en je waarschuwen voor de risico's of gevaren.

Ik heb het geluk dat ik gebruik kan maken van een behoorlijk ruime fotostudio op mijn werk. Maar net als veel fotografen ben ik begonnen met het overhoop gooien van de huiskamer om portretten te kunnen maken. Dan ging het bankstel en de salontafel opzij, kwamen er 2 bouwlampen uit de berging te voor-schijn en hing ik een goedkope lap stof op als achtergrond.

Gewoon vliegtuigfoto's. Geen blog, geen tips, geen portfoliomateriaal en geen informatie. Alleen foto's. 

Met een relatief eenvoudige bewerking kun je voorwerpen of mensen laten zweven in je foto's. Origineel is deze truc misschien al lang niet meer (google maar eens op 'levitation'), maar het geeft je wel veel creatieve mogelijkhe-den. Daarnaast is het een leuke oefening voor je nabewerkingsvaardighe-den. Je moet tijdens het fotograferen alleen wel stil staan bij een aantal za-ken.

Druppelfoto's zijn natuurlijk welbekend, en hoewel het zeker niet de meest originele vorm van fotografie is blijft het wel erg leuk om deze foto's te ma-ken. Daarnaast is het een goede manier om je timing te oefenen of om met je reportageflitser te experimenteren. Vandaar deze poging om mensen aan het druppelen te krijgen...

Bokeh is japans voor 'onscherpte', maar de term wordt vaak ten onrechte toebedacht  aan een specifiek verschijnsel dat optreedt als er directe lichtbronnen in beeld zijn die zich buiten de DOF (scherptediepte) bevinden. Die lichtbronnen worden dan vervormd tot enigszins wazige en soms in elkaar overlopende lichtvlekken.

Met hele lange sluitertijden is het mogelijk om de beweging van de sterren-hemel ten opzichte van de aarde (of eigenlijk andersom; de beweging van de aarde ten opzichte van het heelal) vast te leggen. Helaas hebben we in Ne-derland te maken met erg veel lichtvervuiling, waardoor het bijna ondoenlijk is om met erg lange sluitertijden te werken. 

Goede macrolenzen zijn prijzig. En aangezien macrofotografie een behoorlijk kritische vorm van fotograferen is, wil je er niet pas ná de aanschaf van zo'n duur objectief achter komen dat het eigenlijk niks voor jou is. Ik raad mijn cursisten daarom meestal aan om eerst een setje close-up voorzetlensjes aan te schaffen als ze (goedkoop) willen experimenteren met macrofotogra-fie.

Naast zichtbaar licht is het ook mogelijk om (voor de mens) onzichtbaar licht te fotograferen. Met relatief eenvoudige middelen is het bijvoorbeeld mogelijk om infraroodfoto’s te maken (een paar jaar geleden nog erg populair). Maar aan de andere kant van het kleurenspectrum zit een mogelijk nog interessanter gebied; het ultraviolet.

Een paar jaar geleden ben ik tijdens een vakantie in Zuid-Frankrijk gieren in het wild gaan fotograferen. Ik fotografeerde al jarenlang bij workshops en demonstraties van valkeniers, en gaandeweg begon ik gieren steeds interes-santer te vinden. En nu wilde ik ze wel eens in hun eigen habitat ontmoeten.